7 ธันวาคม 60
นักบุญอัมโบรส
(+397)
พระสังฆราชและนักปราชญ์

     นักบุญอัมโบรส เกิดที่เตรวีรีจากครอบครัวคริสตชนชาวโรมัน และได้เป็นข้าหลวงของแคว้นลีกูเรียและแคว้นเอมีเลีย ขณะที่ท่านได้เดินทางไปเมืองมิลาน เพื่อป้องกันมิให้เกิดการจลาจลระหว่างพวกคาทอลิกและพวกนิยมอารีอุสในการเลือกพระสังฆราชของตน ประชาชนได้โห่ร้องและประกาศแต่งตั้งท่านให้เป็นสังฆราชของพวกเขาแบบไม่ให้รู้ตัวมาก่อน ขณะนั้นท่านยังเป็นคริสตชนสำรองอยู่ (กำลังอยู่ในระยะเวลาที่เตรียมตัวรับศีลล้างบาป)

     อัมโบรสได้รับการอภิเษกเป็นพระสังฆราช 8 วันให้หลัง คือในวันที่ 7 ธันวาคม 374 และได้แสดงให้เห็นว่า ท่านเป็นนายชุมพาบาลที่ดีแท้จริง ท่านได้ต่อสู้กับพวกนอกรีต เป็นต้น พวกที่นิยมอารีอุส และได้ต่อสู้กับการแบ่งแยกในสังคมอีกด้วย ท่านเป็นบิดาของคนยากจน และคอยให้ความช่วยเหลือแก่ผู้ที่ถูกกดขี่ข่มเหง ท่านไม่กลัวที่จะพูดคัดค้านวุฒิสภา จักรพรรดินี และแม้องค์จักรพรรดิเทโอโดซีอุสเองด้วย ท่านเป็นนายชุมพาบาลที่เปี่ยมไปด้วยพลังและเข้มแข็งมั่นคง ท่านไม่ได้เก่งเฉพาะในการเทศน์สอนเท่านั้น แต่ยังเก่งในการปฏิบัติอีกด้วย นอกนั้นท่านยังเป็นนักปกครองและนักจัดการที่ดีอีกด้วย
     ในเรื่องของการอภิบาลสัตบุรุษ ท่านมีความคิดอ่านที่แจ้งชัดและเป็นผู้ที่ไม่กลัวอุปสรรคใดๆทั้งสิ้น แต่ก็แฝงไปด้วยความโอบอ้อมอารีและความรัก ท่านได้พยายามส่งเสริมให้มีการบ้านการเมืองแบบคริสตชนจริงๆ นอกนั้นท่านยังได้เรียกร้องให้พระศาสนจักรได้มีเสรีภาพในการจัดการเรื่ออะไรต่างๆ ภายในขอบข่ายอำนาจหน้าที่ของตนโดยที่ไม่ยอมให้อำนาจทางบ้านเมืองเข้ามามีอิทธิพล
     นักบุญอัมโบรส ได้ทำการปฏิรูปเรื่องพิธีกรรม ซึ่งต่อมาได้เรียกว่า “พิธีกรรมของนักบุญอัมโบรส” ท่านได้แต่งบทเพลงศักดิ์สิทธิ์สำหรับใช้ขับร้องในพิธีกรรมอีกด้วย ท่านได้เป็นธรรมทูตของกิจการกุศลที่แท้จริงคือใครไม่ว่าที่ต้องการให้ท่านช่วยเหลือไม่ว่าในเรื่องใด สามารถไปขอความช่วยเหลือจากท่านได้เสมอ บางครั้งท่านถึงกับต้องนำเอาภาชนะศักดิ์สิทธิ์ไปขายเพื่อที่จะนำเงินที่ขายได้นั้นไปไถ่พวกทาส โดยบอกว่า “ถ้าหากว่าพระศาสนจักรมีเงินมีทอง ก็มีไว้มิใช่สำหรับให้คอยเฝ้าดูแลรักษา แต่มีไว้สำหรับให้ทานแก่ผู้ที่มีความต้องการ” (De Officiis, II, 136) นักบุญอัมโบรส ได้มีส่วนช่วยให้นักบุญออกัสตินกลับใจ และกลับมาสู่พระศาสนจักรเสียใหม่โดยอาศัยคำเทศน์สอนของท่าน เคล็ดลับของความสำเร็จในการเทศน์สอนของท่านอยู่ที่การรู้จักนำเอาพระคัมภีร์มารำพึง และศึกษาค้นคว้าอย่างลึกซึ้ง ท่านเป็นนักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่องค์หนึ่งแต่ในจำนวน 4 องค์ของพระศาสนจักรลาติน และท่านเป็น “อาจารย์แห่งชีวิต” ที่แท้จริง
นักบุญอัมโบรสได้สอนเราว่า ในบูชามิสซาพระศาสนจักรต้องรู้จักถวายตัวเองแด่พระคริสตเจ้าด้วย ท่านยังได้เสริมต่อไปอีกว่า ถ้าหากว่าบูชามิสซาจะไม่ได้เปลี่ยนแปลงเราให้เป็น “เครื่องบูชาที่มีชีวิต อันเป็นที่สบพระทัยพระบิดาเจ้าแล้วไซร้” บูชามิสซานั้นก็จะไม่สามารถก่อให้เกิดผลประโยชน์ในตัวเราและกลุ่มคริสตชนได้เลย แต่ถ้าหากว่า พระศาสนจักรจะรู้จักถวายตนเองอย่างสิ้นเชิงแด่องค์พระผู้เป็นเจ้า พระศาสนจักรก็จะสามารถทำตัวเองให้เป็น “ทุกอย่างสำหรับทุกคน” ในการให้บริการอย่างวิเศษสุดแก่บรรดาพี่น้องได้
คำภาวนาทูลขอและข้อปฏิบัติ
ให้เรามีความเคารพต่อพระคัมภีร์ ทั้งให้เราอ่านและฟังพระคัมภีร์ด้วยจิตใจที่ว่านอนสอนง่าย
(ที่มา : ย.วีรศักดิ์ วนาโรจน์สุวิช, ประวัตินักบุญตลอดปี, นครปฐม, วิทยาลัยแสงธรรม สามพราน, 1985, หน้า 499 -501)