บ้านเมืองกำลังเกิดศึกสงคราม ผู้คนต่างเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ต่างหนีเข้าไปอยู่ในบริเวณภูเขา เมื่อเห็นกองทัพของฝ่ายศัตรูเคลื่อนเข้ามาใกล้ จนทั้งเมืองกลายเป็นเมืองร้าง แม่ทัพผู้โหดร้ายจึงเรียกประชุมแม่ทัพนายกองของตน
     "พวกมันหายไปไหนกันหมด" เขาคำรามด้วยความโกรธแค้น
     "พวกมันหนีไปหมดด้วยความกลัวเราขอรับ" ทหารคนหนึ่งตอบ
     "นี่ไม่มีใครเหลือพอที่จะส่งส่วยให้กับเราได้เลยหรือไง ... ไม่มีผู้คนที่เราจะลากตัวไปเป็นทาสได้เลยหรือไง ... ไม่มีใครที่เราจะจับตัวมาทรมาน ... ไม่มีทัพย์สินอะไรให้พวกเราปล้นไปได้บ้างเลยหรือยังไง..." ยิ่งพูดความโกรธแค้นของแม่ทัพก็ยิ่งทับทวีขึ้น

       "เท่าที่เราตรวจค้นโดยรอบเป็นระยะทางหลายไมล์ ก็เห็นมีแต่นักบวชเพียงคนเดียวที่อาศัยอยู่ในกระท่อมนอกหมู่บ้านขอรับ"
ทันทีที่ได้รับรายงาน แม่ทัพก็รีบรุดไปยังที่แห่งนั้น ภายหลังจากที่ค้นหาตัวอยู่พักใหญ่เขาก็พบนักบวชที่กำลังนั่งสมาธิอยู่เงียบๆ แม่ทัพโกรธเกรี้ยวยิ่งนักที่นักบวชไม่แสดงท่าทีนบนอบต่อเขา ซึ่งเป็นผู้พิชิต เขาตะโกนใส่หัวหน้านักบวชผู้นั้นว่า
     "นี่เจ้าไม่รู้หรอกหรือว่าข้าคือใคร...เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังมองดูชายคนหนึ่งที่สามารถสังหารเจ้าได้โดยไม่ต้องกะพริบตา..." นักบวชผู้นั้นเงยหน้าขึ้น ตรึงสายตาอยู่ที่แม่ทัพผู้บันดาลโทสะ
     "นี่ท่านไม่รู้หรอกหรือ..." เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสงบว่า "ท่านกำลังมองดูคนๆ หนึ่งผู้อาจถูกฆ่าให้ตายได้โดยไม่ต้องกะพริบตา..."
แม่ทัพถึงกับนิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออกอยู่เป็นครู่นักบวชยังคงจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของเขาอยู่ และแล้ว...แม่ทัพก็โค้งคำนับแสดงความเคารพก่อนจะออกคำสั่งให้เคลื่อนทัพออกจากหมู่บ้านแห่งนั้นโดยไม่ได้ทำอันตรายใครเลย

 ที่มา : นิตยสารแม่พระยุคใหม่ ราย 2 เดือน ฉบับที่ 230 ปีที่ 39 มีนาคม - เมษายน 2020/2563 หน้า 39